मेरो बिचार - निर्मल सुनुवार

मेरो बिचार

जीवनका आरोह अनि अबरोहभित्र गुम्सिएको जीवनका भोगाइहरू सबैको आफ्नो आफ्नो नै हुन्छ्न । समय त्यो छाल हो जस्ले जीवनको कुनै पनि मोडहरूमा हुरी बतास ल्याई जीवन तहस नहस अन्धकार बनाउन सक्छ ।
यहाँ सबैको आफ्नै कथा छन आफ्नै बेथा छन, बस अर्काको दुखको काहानी सुन्ने कसैलाई फुर्सद छैन । फरक यत्ति नै छ यहाँ कोही बितेको जीवनभित्रको दु:खमा पिल्सिएका छन् । कोही माया गरेर मायाको त्यो पलभित्र पिल्सिएका छ्न, कोही सपना अनिरहर भित्रको जीव भित्र पिल्सिएका छन । तर चोट जस्तो भए पनि दुखाइ सबैको प्राय एउटै हुने गर्छ । किनकि सबै चोटहरू यो मुटुभित्र लाग्छ । सारै कमजोर अनि सरै निर्दयी पनि यही मुटु रहेछ । अनि सबैभन्दा बढी दुखाइ पनि यसलाई नै पर्ने गर्छ ।
सपना अनि रहर सबैको छ जीवनमा किनकि बिना सपनाको मानिसबिना आँखा भए जस्तै हुन्छ रे । परदेशीको आँखामा जीवन को सु:खका पलहरू समेटियर दु:ख गरेका हुन्छन, ।गरिबीको त्यो पलबाट अलिकति सु:ख को सास फेर्न चाहन्छन् । तर सुखको सपना देख्दा देख्दै जीवनका खुशिहरू कसरी आफूबाट हरसमय टाढा भएको हुन्छन, आफूलाई नै थाहा हुदैन ।
भनिन्छ गरिबहरू सधैं खुशी अनि सुखी हुन्छन रे । खोइ कसरी हो त्यो त मलाई पनि धेरै बयान आउदैन । तर बुझ्दै जाँदा थाहा पाए, किनकि गरिबका कोही साथी हुदैनन, गरिबका कोही माया गर्ने मायालु हुदैनन अनि गरिबको ठुलो बन्ने सपना हुदैनन रे । अनि सु:खको कल्पना पनि गर्दैनन रे । बिहान बेलुकाको एक गाँससँग साटिएको जीवन चुहिने घरको छानो नै भए पनि आफूमा रमाउछ रे । सायद यही भएर भनेको हुनुपर्छ, मन सबैको हुन्छ मन दुखाइ अनि यो शरिरको दुकाइमा फरक छ । शरिरको दुखाइ समयसँगै निको हुदै जान्छ । तर मनको दुखाइ समयसँगै बल्जिदै जान्छ । अजम्बरी जीवनको बुटी त कस्ले पो खाएर आएको छ र यो जीवनमा कि सबै मर्दा आफू मात्र बाच्नलाई भनिन्छ, मुख भए मुलुक रहन्छ ।
साँच्चै हो मिठो बचन अनि एकअर्काबिचको माया प्रेम अनि सद्भाव नै माया हो । खुलेर बाँचौ एक पलभित्र हजार सपना पुरा हुने गरी नाचौं हासौं, दुखसँग अलिकति भए पनि सु:खको महसुस हुनेछ । कस्लाई थाहा छ चिम्लिएको आँखा भोलिको सूर्यदयसँगै खुल्छ भनेर । त्यसैले हामी नेपाली दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरू माया नै माया फैलाऊ आफूभित्र अनि अरुमा पनि मारी लानु के छ घमन्ड गर्नु नै बेकार छ । सक्छौ अरुको भावनाको सम्मान गर सक्दैनौ अरुको अपमान पनि नगर